Ik wil terug naar het bekende, naar het veilige, naar mijn stukje, naar mijn wereld….
Ik wil terug naar het bekende, naar het veilige. Heel mijn wereld wordt weer door elkaar gegooid, heel mijn stabiliteit is weer naar de vaantjes. Elke minuut denk ik meer en meer om hier te vluchten, om het af te trappen, om echt weg te gaan. Ik zie het echt niet zitten, het lijkt zo lang. Er lijkt geen einde aan te komen. Ik ben alles echt beu!!.
Ik vergat mijn medicatie tijdig in te nemen (wat nooit gebeurde in de vorige 10 weken) en kon daardoor later eten. Ik zat aan tafel en alles raasde voorbij en ik bleef zitten, verward, gelaten en van de wereld weg. Aan de tafel (en bijna op heel de afdeling) zitten leeftijdsgenoten waar ik blij om zou moeten zijn. Eindelijk wordt mijn vraag beantwoord, eindelijk kreeg ik wat ik wou. Maar helaas valt het zo hard tegen. Ik mis diepgang, inhoud, ik mis mijn maatjes uit Li. Ik mis hun gelach, hun diepe gesprekken met de nodige humor. Hier wordt ook veel gelachen en daar zou ik ook blij om moeten zijn. Ik val hier niet uit de toon, ik moet niet de zoveelste vraag aanhoren of er wel iets scheelt omdat ik er zo normaal en gelukkig uit zie. Hier is het een ontspannen vibe. Ik krijg schrik want ik bevind me tussen mensen met een borderline persoonlijkheidsstoornis en ik merk hierbij zoveel gelijkenissen. Langs de andere kant ontdek ik ook dat ik op sommige vakken niet hoef te klagen. Dat ik sommige dingen kan relativeren, dat ik mijn ernst al een beetje in perspectief kan zien zoals Smartie! zei dat ging gebeuren.
Ik verlang naar therapieën naar babbels, ik heb vandaag echt niets omhanden, niets om naar uit te zien, nergens een plaatsje om mijn gedachten te kunnen vertellen. Het maken van deze blog komt op dit vlak als een redding. Ik ga proberen schrijven, gedachten te ordenen en veel te babbelen met T. Zonder haar zou ik echt verloren lopen.
Ik ga moeten spartelen, ik ga moeten zwemmen en zoeken naar de nodige reddingsboeien, voordat ik echt verdrink….
L
smartories 